De media zijn een machtig instrument. Zij vormen de publieke opinie, omdat de meeste mensen worden geïndoctrineerd om "te geloven" en te doen wat hun wordt gezegd, en niet om zelf na te denken. De Joden hebben de hele media in handen, van de filmindustrie tot het lokale nieuws. Joden hebben alle sleutelposities in handen, niet anders dan hun controle over de katholieke kerk en de protestantse Wereldraad van Kerken.

De gemiddelde Jood, hoewel hij geen creatief vermogen heeft, heeft een IQ van 135 (100 is normaal). Dit ligt boven het 98e percentiel van de bevolking. Bovendien zijn de meesten universitair geschoold. Hoewel hoge intelligentie en gevorderd onderwijs wenselijk en opmerkelijk zijn, ligt het probleem in wat deze zelfbenoemde "uitverkorenen van God" doen ten nadele van de niet-Joodse volkeren in hun niet aflatende streven naar Joodse wereldheerschappij.

Deze mensen hebben eeuwenlang beide zijden tegen elkaar uitgespeeld om de niet-Joden te misleiden. Een uitstekend voorbeeld is hoe Israël openlijk democratisch is, maar achter de schermen het communisme bevordert. Om nog meer misleiding toe te voegen, zouden de door Joden gerunde media altijd zeuren en alle onrechtvaardigheden tegen het Joodse volk in de voormalige Sovjet-Unie publiceren. Velen weten niet dat de Joden vanaf het begin de volledige controle over het Kremlin hadden. Dit was slechts een dekmantel. Het kan ze niet schelen hoeveel van hun eigen mensen ze moeten opofferen om hun doelen te bereiken. Hun succes komt voort uit het controleren van beide kanten.

Als u het bovenstaande kunt begrijpen, is het programma van het christendom zo duidelijk. Aan de ene kant beweren zij tegen het christendom te zijn, maar achter de schermen besturen zij het hele programma, aangezien zij allen sleutelposities bekleden. Paus Johannes Paulus II, die werd geboren uit een Joodse moeder (Katz) is slechts één van een lange rij Joodse katholieke pausen. Er zijn ook veel katholieke kardinalen, bisschoppen en hooggeplaatste geestelijken die Joden zijn, die allemaal belangrijke posities bekleden. Publiekelijk beweren dat christenen worden vervolgd is heel slim, want de meeste mensen staan er niet eens bij stil. Bijna elk boek over de inquisitie maakt onomwonden duidelijk dat de Joden het slachtoffer waren, hoewel de auteurs niet vermelden dat de inquisitie zelf werd geleid en beheerd door Joden in de katholieke kerk. Dit alles is bedoeld als afleiding en afleiding, zoals het christelijke concept van het karakter van de duivel de christenen angstig en onder controle houdt.

De door Joden gecontroleerde media hebben altijd achter het lasteren van de Ware Schepper God Satan gestaan, en hebben van de Oorspronkelijke Goden monsters en spoken gemaakt. Zij vernederen hen en maken hen voor de wereld tot hansworsten. Een perfect voorbeeld is een film die in de meeste videotheken te vinden is met de titel "Dagon". Dagon was de God van de niet-Joodse Feniciërs en Filistijnen. Er staat een afschuwelijk uitziend monster op en het is van het genre "horror". Het aantal vernederende films over Satan is eindeloos. Hij wordt afgeschilderd als het toppunt van alle kwaad, getoond als een dreigend monster dat erop uit is zielen te bezitten en ze te verdoemen tot een eeuwig vuur, onder andere.

Terwijl de Joden openlijk protesteren tegen het christendom, promoten zij het achter de schermen. Christenen krijgen de prime time slots en veel positieve publiciteit van de Joodse media. Het christendom is een programma met een middel om een doel te bereiken. Het is een opstap naar het atheïsme, dat de essentie is van het communisme. Het bevorderen van het communisme, waarbij alle geestelijke macht wordt opgegeven en ontkend, is het werkelijke doel van de bijbel. Omdat het christendom een valse godsdienst is, gebeurt er weinig of niets op het gebied van spiritualiteit. Intelligente mensen die voor zichzelf kunnen denken, wenden zich vaak tot het atheïsme, terwijl de schapen geknecht blijven. Het doel van het Joodse communisme is dat de door Joden geleide staat "God" wordt en alle geloof in en kennis van spiritualiteit wordt vernietigd. Spirituele krachten worden in handen gehouden van een paar controlerende mensen - opnieuw Joden. Het doel van het christendom is om mensen te laten geloven dat spirituele macht en alles van het occulte en de geestenwereld slechts fictie is. Nogmaals, zij spelen beide zijden tegen elkaar uit, want de Joodse filmproducenten en scriptschrijvers nemen publiekelijk de schuld op zich voor het belachelijk maken van het christendom in films en sitcoms, maar achter de schermen bevorderen zij het.

 

Hieronder volgt een uittreksel van een artikel dat de omvang van de controle van de Joden over onze media onthult:

De feiten van Joodse Media Controle

Elektronische nieuws- en amusementsmedia

Het grootste mediaconglomeraat van vandaag is de Walt Disney Company, waarvan de voorzitter en CEO, Michael Eisner, een Jood is. Het Disney-imperium, geleid door een man die door een media-analist wordt omschreven als een "controlefreak", omvat verschillende televisieproductiebedrijven (Walt Disney Television, Touchstone Television, Buena Vista Television), een eigen kabelnetwerk met 14 miljoen abonnees en twee videoproductiebedrijven.

Wat speelfilms betreft, omvat de Walt Disney Picture Group, geleid door Joe Roth (ook een Jood), Touchstone Pictures, Hollywood Pictures en Caravan Pictures. Disney is ook eigenaar van Miramax Films, geleid door de gebroeders Weinstein. Toen de Disney Company vóór de overname door Eisner in 1984 werd geleid door de niet-Joodse Disney-familie, stond zij symbool voor gezond familievermaak. Hoewel het bedrijf nog steeds de rechten op Sneeuwwitje bezit, heeft het onder Eisner de productie van seks en geweld uitgebreid. Daarnaast heeft het 225 aangesloten stations in de Verenigde Staten en is het mede-eigenaar van verschillende Europese tv-bedrijven.

De kabeldochter van ABC, ESPN, wordt geleid door president en CEO Steven Bornstein, een Jood. Dit bedrijf heeft ook een controlerend aandeel in Lifetime Television en de Arts & Entertainment Network kabelbedrijven. ABC Radio Network bezit elf AM- en tien FM-stations, ook weer in grote steden als New York, Washington en Los Angeles, en heeft meer dan 3.400 filialen. Hoewel Capital Cities/ABC voornamelijk een telecommunicatiebedrijf is, verdiende het in 1994 meer dan 1 miljard dollar in de uitgeverij. Het is eigenaar van zeven dagbladen, Fairchild Publications, Chilton Publications en de Diversified Publishing Group.

Time Warner, Inc. is de tweede van de internationale mediabedrijven. De bestuursvoorzitter en CEO, Gerald Levin, is een jood. Time Warner's dochteronderneming HBO is het grootste betaaltelevisienetwerk van het land. Warner Music is veruit de grootste platenmaatschappij ter wereld, met 50 labels, waarvan Warner Brothers Records, geleid door Danny Goldberg, de grootste is. Stuart Hersch is voorzitter van Warnervision, de videoproductie-eenheid van Warner Music. Goldberg en Hersch zijn Joden. Warner Music was een vroege promotor van "gangsta rap". Door zijn betrokkenheid bij Interscope Records hielp het een genre populariseren waarvan de grafische teksten zwarten uitdrukkelijk oproepen tot gewelddaden tegen blanken.

Naast kabel en muziek is Time Warner sterk betrokken bij de productie van speelfilms (Warner Brothers Studio) en uitgeverijen. De uitgeverijdivisie van Time Warner (hoofdredacteur Norman Pearlstine, een Jood) is de grootste uitgever van tijdschriften in het land (Time, Sports Illustrated, People, Fortune).

Toen Ted Turner, een niet-Jood, in 1985 een bod deed om CBS te kopen, ontstond er paniek in mediadirecties in het hele land. Turner verdiende een fortuin met reclame en had daarna een succesvol kabelnieuwsnetwerk opgebouwd, CNN. Hoewel Turner een aantal Joden in belangrijke leidinggevende functies bij CNN in dienst had en nooit in het openbaar standpunten had ingenomen die tegen de Joodse belangen indruisten, is hij een man met een groot ego en een sterke persoonlijkheid en werd hij door voorzitter William Paley (echte naam Palinsky, een Jood) en de andere Joden bij CBS beschouwd als oncontroleerbaar: een ongeleid projectiel dat zich in de toekomst wel eens tegen hen zou kunnen keren.

Bovendien beschuldigde de Joodse nieuwsman Daniel Schorr, die voor Turner had gewerkt, zijn voormalige baas er publiekelijk van een persoonlijke afkeer van Joden te hebben. Om het bod van Turner te blokkeren, nodigden de leidinggevenden van CBS miljardair Laurence Tisch uit om een "vriendelijke" overname van het bedrijf te lanceren; van 1986 tot 1995 was Tisch voorzitter en CEO van CBS, waardoor elke dreiging van niet-joodse invloed werd weggenomen. Latere pogingen van Turner om een groot netwerk over te nemen werden gedwarsboomd door Levin's Time Warner, dat bijna 20 procent van de CBS-aandelen bezit en een vetorecht heeft over grote deals.

Viacom, Inc, geleid door Sumner Redstone (geboren Murray Rothstein), een Jood, is het op twee na grootste megamediabedrijf van het land, met inkomsten van meer dan 10 miljard dollar per jaar. Viacom produceert en distribueert televisieprogramma's voor de drie grootste netwerken en bezit 12 televisiestations en 12 radiostations. Het produceert speelfilms via Paramount Pictures, geleid door jodin Sherry Lansing. De uitgeversdivisie omvat Prentice Hall, Simon & Schuster en Pocket Books. Zij distribueert video's via meer dan 4.000 Blockbuster winkels. Viacom is echter vooral bekend als 's werelds grootste aanbieder van kabelprogramma's via haar netwerken Showtime, MTV, Nickelodeon en andere. Sinds 1989 hebben MTV en Nickelodeon een steeds groter aandeel verworven van het jongere televisiepubliek.

Met de top drie, en veruit de grootste, mediabedrijven in handen van Joden, is het moeilijk te geloven dat zo'n overweldigende mate van controle is ontstaan zonder een bewuste, gezamenlijke inspanning van hun kant. Hoe zit het met de andere grote mediabedrijven? Nummer vier op de lijst is Rupert Murdoch's News Corporation, die Fox Television en 20th Century Fox Films bezit. Murdoch is een niet-Jood, maar Peter Chermin, die aan het hoofd staat van Murdochs filmstudio en ook toezicht houdt op zijn tv-productie, is een Jood. Nummer vijf is de Japanse Sony Corporation, waarvan de Amerikaanse dochteronderneming, Sony Corporation of America, wordt geleid door Michael Schulhof, een Jood. Alan Levine, een andere jood, staat aan het hoofd van de Sony Pictures-divisie.

De meeste televisie- en filmproductiemaatschappijen die niet in handen zijn van de grootste bedrijven, worden ook gecontroleerd door Joden. New World Entertainment bijvoorbeeld, door een media-analist uitgeroepen tot "de belangrijkste onafhankelijke producent van televisieprogramma's in de Verenigde Staten", is eigendom van Ronald Perelman, een Jood. Het bekendste van de kleinere mediabedrijven, Dreamworks SKG, is strikt koosjer. Dream Works werd in 1994 te midden van een grote mediahype opgericht door platenbaas David Geffen, voormalig Disney Pictures-voorzitter Jeffrey Katzenberg en filmregisseur Steven Spielberg, die alle drie Joden zijn. Het bedrijf produceert films, tekenfilms, televisieprogramma's en opgenomen muziek. Twee andere grote productiemaatschappijen, MCA en Universal Pictures, zijn beide eigendom van Seagram Company, Ltd. De president en CEO van Seagram, de drankgigant, is Edgar Bronfman Jr., die ook president is van het World Jewish Congress.

Het is bekend dat Joden de productie en distributie van films controleren sinds het ontstaan van de filmindustrie in de eerste decennia van de 20e eeuw. Dit is vandaag de dag nog steeds het geval. Films geproduceerd door de vijf grootste bioscoopmaatschappijen - Disney, Warner Brothers, Sony, Paramount (Viacom) en Universal (Seagram) - waren in de eerste acht maanden van 1995 goed voor 74% van de totale recettes.

De grote drie in televisienetwerken waren vroeger ABC, CBS en NBC. Door de consolidatie van de media-imperiums zijn deze drie niet langer onafhankelijk. Hoewel ze onafhankelijk waren, werd elk van hen vanaf het begin gecontroleerd door een jood: ABC door Leonard Goldenson, CBS eerst door William Paley en daarna door Lawrence Tisch, en NBC eerst door David Sarnoff en daarna door zijn zoon Robert.

Gedurende verschillende decennia waren deze netwerken van hoog tot laag bemand met Joden, en het essentiële Joodse karakter van de netwerktelevisie veranderde niet toen de netwerken werden opgeslokt door andere bedrijven. De Joodse aanwezigheid in het televisienieuws blijft bijzonder sterk.

Zoals opgemerkt, maakt ABC deel uit van Eisners Disney Company, en de uitvoerende producenten van ABC's nieuwsprogramma's zijn allemaal Joden: Victor Neufeld (20-20), Bob Reichbloom (Good Morning America) en Rick Kaplan (World News Tonight). CBS werd onlangs gekocht door Westinghouse Electric Corporation. Niettemin blijft de door Lawrence Tisch aangestelde man, Eric Ober, president van CBS News, en Ober is een Jood. Bij NBC, nu eigendom van General Electric, is Andrew Lack, voorzitter van NBC News, een jood, net als de uitvoerend producenten Jeff Zucker (Today), Jeff Gralnick (NBC Nightly News) en Neal Shapiro (Dateline).

De gedrukte media Na het televisienieuws zijn dagbladen het meest invloedrijke informatiemedium in Amerika. Dagelijks worden er 60 miljoen van verkocht (en vermoedelijk gelezen). Deze miljoenen zijn verdeeld over ongeveer 1500 verschillende publicaties. Men zou kunnen concluderen dat alleen al het aantal verschillende kranten in Amerika een bescherming zou bieden tegen joodse controle en vervorming. Dit is echter niet het geval. Er is minder onafhankelijkheid, minder concurrentie en veel minder vertegenwoordiging van onze belangen dan een toevallige waarnemer zou denken.

De tijd dat de meeste steden en zelfs dorpen verschillende onafhankelijke kranten hadden, uitgegeven door lokale mensen met nauwe banden met de gemeenschap, is voorbij. Tegenwoordig zijn de meeste "lokale" kranten eigendom van een klein aantal grote bedrijven die worden bestuurd door directeuren die honderden of zelfs duizenden kilometers verderop wonen en werken.

Feit is dat slechts ongeveer 25 procent van de 1.500 kranten in het land in onafhankelijke handen is; de rest behoort tot multi-krantenketens. Slechts een handvol is groot genoeg om onafhankelijke verslaggevers te hebben buiten hun eigen gemeenschap; de rest is afhankelijk van die paar kranten voor al hun nationale en internationale nieuws.

Het Newhouse-imperium van de joodse broers Samuel en Donald Newhouse is een voorbeeld van meer dan het gebrek aan echte concurrentie tussen de Amerikaanse dagbladen: het illustreert ook de onverzadigbare honger van joden naar alle organen voor opiniecontrole waarop zij hun greep kunnen vastzetten. De Newhouses bezitten 26 dagbladen, waaronder verscheidene grote en belangrijke, zoals de Cleveland Plain Dealer, de Newark Star-Ledger en de New Orleans Times-Picayune; het grootste uitgeversconglomeraat van boeken, Random House, met al zijn dochterondernemingen; Newhouse Broadcasting, bestaande uit 12 televisiestations en 87 kabeltelevisiesystemen, waaronder enkele van de grootste kabelnetwerken van het land; de zondagskrant Parade, met een oplage van meer dan 22 miljoen exemplaren per week; een twaalftal belangrijke tijdschriften, waaronder de New Yorker, Vogue, Madmoiselle, Glamour, Vanity Fair, Bride's, Gentlemen's Quarterly, Self, House & Garden, en alle andere tijdschriften van de volledige Conde Nast-groep.

Dit Joodse media-imperium werd opgericht door wijlen Samuel Newhouse, een immigrant uit Rusland. Het opslokken van zoveel kranten door de familie Newhouse werd grotendeels mogelijk gemaakt door het feit dat kranten niet door hun abonnees worden gesteund, maar door hun adverteerders. Het zijn de advertentie-inkomsten - niet het wisselgeld van de lezers van een krant - die grotendeels het salaris van de redacteur betalen en de winst van de eigenaar opleveren.

Wanneer de grote adverteerders in een stad ervoor kiezen de ene krant te bevoordelen boven de andere, zal de bevoordeelde krant floreren terwijl de concurrent sterft. Sinds het begin van de 20e eeuw, toen de Joodse handelsmacht in Amerika een dominante economische kracht werd, is het aantal Amerikaanse kranten in Joodse handen gestaag toegenomen, terwijl het aantal concurrerende niet-Joodse kranten gestaag afnam - vooral als gevolg van het selectieve reclamebeleid van de Joodse handelaren.

Bovendien zijn zelfs de kranten die nog in niet-Joodse handen zijn en onder niet-Joodse leiding staan, zo sterk afhankelijk van Joodse reclame-inkomsten, dat hun beleid inzake redactie en berichtgeving grotendeels wordt bepaald door Joodse voorkeuren en afkeuren. Ook in de krantenwereld geldt dat wie betaalt, bepaalt.

Drie joodse kranten

De onderdrukking van concurrentie en de vestiging van lokale monopolies op de verspreiding van nieuws en opinies zijn kenmerkend voor de opkomst van de joodse controle over de Amerikaanse kranten. Het daaruit voortvloeiende vermogen van de Joden om de pers te gebruiken als een ongehinderd instrument van de Joodse politiek kan nauwelijks beter worden geïllustreerd dan aan de hand van de voorbeelden van de drie meest prestigieuze en invloedrijke kranten van het land: de New York Times, de Wall Street Journal en de Washington Post.

Deze drie, die de financiële en politieke hoofdsteden van Amerika domineren, zijn de kranten die de trends en de richtlijnen bepalen voor bijna alle andere kranten. Zij bepalen wat nieuws is en wat niet, op nationaal en internationaal niveau. Zij produceren het nieuws; de anderen kopiëren het slechts, en alle drie de kranten zijn in Joodse handen.

De New York Times werd in 1851 opgericht door twee niet-Joden, Henry Raymond en George Jones. Na hun dood werd de krant in 1896 uit de nalatenschap van Jones gekocht door een rijke Joodse uitgever, Adolph Ochs. Zijn achterkleinzoon, Arthur Ochs Sulzberger Jr., is de huidige uitgever en CEO van de krant. De hoofdredacteur is Max Frankel en de hoofdredacteur is Joseph Lelyveld. Beiden zijn ook Joden. De familie Sulzberger is via de New York Times Co. ook eigenaar van 33 andere kranten, waaronder de Boston Globe; twaalf tijdschriften, waaronder McCall's en Family Circle met elk een oplage van meer dan 5 miljoen; zeven radio- en tv-zenders; een kabel-tv-systeem; en drie uitgeverijen van boeken. De New York Times News Service stuurt nieuwsverhalen, reportages en foto's van de New York Times per telegram naar 506 andere kranten, nieuwsagentschappen en tijdschriften.

Van vergelijkbaar nationaal belang is de Washington Post, die, door zijn "lekken" in overheidsinstellingen in Washington, een inside track heeft over nieuws waarbij de federale overheid betrokken is. De Washington Post had, net als de New York Times, een niet-joodse oorsprong. Het werd in 1877 opgericht door Stilson Hutchins, in 1905 van hem gekocht door John McLean, en later geërfd door Edward McLean.

In juni 1933, op het hoogtepunt van de Grote Depressie, werd de krant echter tot faillissement gedwongen. De krant werd op een faillissementsveiling gekocht door Eugene Meyer, een Joodse financier. De Washington Post wordt nu geleid door Katherine Meyer Graham, de dochter van Eugene Meyer. Zij is de belangrijkste aandeelhouder en bestuursvoorzitter van de Washington Post Co. In 1979 benoemde zij haar zoon Donald tot uitgever van de krant. Hij bekleedt nu ook de functie van president en CEO van de Washington Post Co. De Washington Post Co. heeft een aantal andere mediabedrijven in kranten, televisie en tijdschriften, met name Newsweek, het tweede weekblad van het land.

The Wall Street Journal, waarvan elke weekdag 1,8 miljoen exemplaren worden verkocht, is het dagblad met de grootste oplage. Het is eigendom van Dow Jones & Company, Inc., een onderneming uit New York die onder meer ook 24 andere dagbladen en het wekelijkse financiële tabloid Barron's uitgeeft. De voorzitter en CEO van Dow Jones is Peter Kann, die jood is. Kann bekleedt ook de functie van voorzitter en uitgever van de Wall Street Journal.

De meeste andere grote kranten in New York zijn niet in betere handen dan de New York Times en de Wall Street Journal. De New York Daily News is eigendom van de joodse vastgoedontwikkelaar Mortimer B. Zuckerman. The Village Voice is het persoonlijke eigendom van Leonard Stern, de joodse miljardair die eigenaar is van Hartz Mountain, de leverancier van dierenbenodigdheden.

Andere massamedia

Voor andere media is het verhaal vrijwel hetzelfde als voor televisie, radio en kranten. Neem bijvoorbeeld de nieuwsbladen. Er zijn er slechts drie van enige betekenis die in de Verenigde Staten worden gepubliceerd: Time, Newsweek en U.S. News and World Report. Time, met een wekelijkse oplage van 4,1 miljoen, wordt uitgegeven door een dochteronderneming van Time Warner Communications.

De CEO van Time Warner Communications is, zoals gezegd, Gerald Levin, een jood. Newsweek wordt, zoals hierboven vermeld, uitgegeven door de Washington Post Company, onder leiding van de jodin Katherine Meyer Graham. De wekelijkse oplage bedraagt 3,2 miljoen. U.S. News & World Report, met een wekelijkse oplage van 2,3 miljoen, is eigendom van en wordt uitgegeven door Mortimer Zuckerman, een Jood. Zuckerman is ook eigenaar van de Atlantic Monthly en de tabloidkrant van New York, de Daily News, die de zesde grootste krant van het land is.

Ook bij de grote boekenuitgevers is de situatie joods. Drie van de zes grootste boekenuitgevers in de VS zijn volgens Publisher's Weekly eigendom van of worden gecontroleerd door Joden. Deze drie zijn Random House (met zijn vele dochterondernemingen, waaronder Crown Publishing Group), Simon & Schuster op de derde plaats en Time Warner Trade Group op de zesde plaats (waaronder Warner Books en Little, Brown). Een andere uitgeverij van bijzondere betekenis is Western Publishing. Hoewel het slechts de 13e plaats inneemt onder alle Amerikaanse uitgevers, staat het op de eerste plaats onder uitgevers van kinderboeken, met meer dan 50 procent van de markt. De voorzitter en CEO is Richard Snyder, een Jood, die net Richard Bernstein, ook een Jood, heeft vervangen.

Het effect van de joodse controle over de media

Dit zijn de feiten van de Joodse controle over de media in Amerika. Iedereen die bereid is enkele uren door te brengen in een grote bibliotheek kan de juistheid ervan nagaan. Ik hoop dat deze feiten u op zijn minst verontrusten. Moet een minderheid zo'n geweldige macht mogen hebben? Zeker niet, en door een volk met overtuigingen zoals die in de Talmoed tot uitdrukking komen, te laten bepalen wat wij te lezen of te zien krijgen, geeft men deze kleine minderheid in feite de macht om onze gedachten te kneden om hun eigen Talmoedische belangen te dienen, belangen die, zoals wij hebben aangetoond, lijnrecht tegenover de belangen van ons volk staan.

Door de Joden toe te staan onze nieuws- en amusementsmedia te controleren, doen wij meer dan hun een beslissende invloed geven op ons politieke systeem en virtuele controle over onze regering; wij geven hun ook controle over de geesten en zielen van onze kinderen, wier houding en ideeën meer gevormd worden door Joodse televisie en Joodse films dan door hun ouders, hun scholen of enige andere invloed.